Ο Άγιος Φαντίνος καταγόταν από την Καλαβρία της Ιταλίας. Ο πατέρας του ονομαζόταν Γεώργιος, η δε μητέρα του Βρυαίνη. Από μικρός αφοσιώθηκε στην υπηρεσία της πίστης και ήταν τόσο ενάρετος και μορφωμένος, ώστε να τον παρακολουθούν και πολλοί μαθητές, που τους δίδασκε την έμπρακτη ευσέβεια. Σε ηλικία 60 χρονών, αφού πήρε δύο από τους μαθητές του, τον Βιτάλιο και τον Νικηφόρο, πήγε στην Πελοπόννησο, οπού εγκαταστάθηκε για λίγο καιρό στην Κόρινθο και έφερε πολλές ψυχές στη Σωτηρία. Κατόπιν επισκέφθηκε την Αθήνα, όπου προσκύνησε στον ναό της Θεοτόκου. Έπειτα πήγε στη Λάρισα και έμεινε ικανό χρονικό διάστημα, επιτελώντας έργο ιεραποστολικό, κηρύσσοντας τον σωτήριο και αγιαστικό λόγο του Θεού και φυλάσσοντας τα ιερά και χαριτόβρυτα λείψανα του Πολιούχου και Προστάτου των Λαρισαίων, Αγίου Αχιλλίου, Αρχιεπισκόπου Λαρίσης, του Μυροβλύτου και θαυματουργού. Μετά δε ταύτα ανεχώρησε από την ευλογημένη και αγιοτόκο Λάρισα και από κει έφτασε στην πόλη του Αγίου Δημητρίου, την Θεσσαλονίκη. Εκεί έμεινε οκτώ ολόκληρα χρόνια υπηρετώντας το Ευαγγέλιο και απεβίωσε ειρηνικά υπέργηρος το 974 μ.Χ. Η μνήμη του εορτάζεται στις 30 Αυγούστου.