Μενού
accessibility--alt
Εργαλεία προσβασιμότητας
Αύξηση κειμένου
Μείωση κειμένου
Σκούρα αντίθεση
Ανοιχτή αντίθεση
Ευανάγνωστη γραμματοσειρά
Φιλικό προς δυσλεξία
Επαναφορά
"Των παθών του Κυρίου τας απαρχάς"

"ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΤΑΣ ΑΠΑΡΧΑΣ"

Στον πρόλογο της Μεγάλης Εβδομάδας, το βράδυ της Κυριακής των Βαΐων, η Εκκλησία μας

καλεί τους πιστούς να ζήσουν “…τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου τὰς ἀπαρχάς”.

Ο λόγος του υμνογράφου ακούγεται τότε ιδιαίτερα προτρεπτικός σε προσωπικό κάλεσμα:

“Δεῦτε οὖν καὶ ἡμεῖς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθῶμεν αὐτῷ, καὶ

συσταυρωθῶμεν…”.

Όσο κι αν η λογική στέκεται ανίκανη να συλλάβει τα “υπέρ λόγον”, η καρδιά συγκλονίζεται

από τη μυσταγωγία των Παθών του Κυρίου, κατανύσσεται από το μέγεθος και το μεγαλείο

της υπέρτατης θυσίας.

Ο χριστιανός αισθάνεται πως πάσχει γι’ αυτόν ο Θεός με μια αγάπη χωρίς όρια.

Πώς να μείνει ασυγκίνητη η ψυχή; Πώς να αμφιταλαντεύεται απαρηγόρητη στους δικούς

της πόνους; Πώς να μην πλημμυρίζει από ευγνώμονα συναισθήματα;

Συγκλονίζεται ο πιστός ατενίζοντας τον πάσχοντα Κύριο ν’ απευθύνεται προς τον

Παντοκράτορα.

“Ο Θεός, ὁ Θεός μου, πρόσχες μοι• ἵνα τί ἐγκατέλιπές με;” (Ψαλμ. 21, 1).

Θεέ μου, Θεέ μου, δώσε προσοχή σε μένα. Γιατί με εγκατέλειψες και με στέρησες από την

παρηγοριά και την ενίσχυσή σου;

“μὴ ἀποστῇς ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι θλῖψις ἐγγύς, ὅτι οὐκ ἔστιν ὁ βοηθῶν” (στ. 12).

Μην απομακρυνθείς από μένα και τώρα, που είμαι εγκαταλελειμμένος, γιατί η θλίψη με

σφίγγει από παντού και δεν υπάρχει ο βοηθός και προστάτης μου.