Διαπλεύσαντες τό πέλαγος τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, βρισκόμαστε
ἤδη ἐπί θύραις τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδος, ἕτοιμοι νά εἰσέλθουμε στά Ἅγια τῶν
Ἁγίων της Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιαστικῆς ἐμπειρίας. Ἡ παρελθοῦσα περίοδος ἦταν τό στάδιο
τῆς προπαρασκευῆς καί τῆς προετοιμασίας, τῆς ἀνάληψης τοῦ ὑψίστου πνευματικοῦ
ἀγώνα, ὁ ὁποῖος μας ἀξιώνει νά βιώσουμε τό βαθύ πνευματικό περιεχομένο τῆς πορείας
τοῦ Ἀθώου πρός «τό ἑκούσιον Πάθος».
Στό κατώφλι αὐτῆς τῆς πορείας ἡ Ἐκκλησία μας καλεῖ σήμερα, Κυριακή τῶν Βαΐων,
νά συναντήσουμε τόν Χριστό στούς δυό τελευταίους σταθμούς τῆς ἐπί γῆς ζωῆς Του καί νά
διδαχθοῦμε ἀπό δυό χαρακτηριστικές ἀντιθέσεις. Ὁ πρῶτος σταθμός εἶναι ἡ Βηθανία. Στήν
οἰκία τοῦ ἀναστημένου Λαζάρου λαμβάνει χάρη μία συγκλονιστική σκηνή καί
ἀντιπαρατίθενται δυό ἀντικρουόμενες νοοτροπίες• δυό ἀντίθετοι κόσμοι. Ἡ Μαρία,
ἀδελφή του Λαζάρου, πλένει τά πόδια τοῦ Ἰησοῦ μέ τό πολύτιμο Μύρο καί τά σκουπίζει μέ
τίς τρίχες τῆς κεφαλῆς της. Ἡ ἀπόλυτη εὐγνωμοσύνη στό ἀπόγειό Της! Ὁ Χριστός
προσέφερε καί πάλι τή ζωή, ὄχι μόνο στόν ἀδελφό της, ἀλλά καί στήν ἴδια. Τῆς πῆρε τήν
ἀπόγνωση. Τῆς ἀφαίρεσε τή θλίψη. Τῆς ἔσβησε τήν ὀδύνη. Καί ἐκείνη προσφέρει τά
δάκρυα τῆς εὐτυχίας της, ἀνακατεμένα μέ τό μύρο τῆς εὐγνωμοσύνης της, στόν νικητή τοῦ
θανάτου καί χορηγό της ζωῆς.
Στήν ἴδια σκηνή ὁ Ἰούδας ἀρνεῖται νά μεταλάβει τή χαρά τῆς ζωῆς πού προσφέρει ὁ
Χριστός. Ἐπικαλεῖται τήν δῆθεν σπατάλη τῶν χρημάτων γιά τό πολύτιμο μύρο. Ἀπ’ αὐτό ἔχει
ἀνάγκη ὁ Χριστός; Μέ τόσα χρήματα θά μποροῦσαν νά τραφοῦν οἱ πτωχοί. Τό ἐπιχείρημα
τοῦ Μαθητῆ ἀκούγεται λογικό ἐκείνους πού βλέπουν τήν ἐπιφάνεια καί ἀδυνατοῦν νά
εἰσέλθουν στήν οὐσία. Ἄραγε, τό κριτήριό του ἦταν αὐθεντικό; Ἦταν καρπός τῆς ἀγάπης
του γιά τούς ἀνθρώπους ἤ ἦταν κάλπικο καί παραπλανητικό, ἔργο τῆς νοσηρῆς
φιλαργυρίας του; Ὁ Εὐαγγελιστής ἀμέσως ἀποκαλύπτει τήν ἀλήθεια: ὁ Ἰούδας ἦταν
κλέφτης καί τόν ἐνοίαζαν μόνο τά χρήματα… Πού νά φανταστεῖ ὅτι ἡ πράξη τῆς Μαρίας
ἦταν ἡ προτύπωση τοῦ ἐνταφιασμοῦ τοῦ Ἰησοῦ λίγες ἡμέρες μετά!
Ὁ δεύτερος σταθμός εἶναι τά Ἱεροσόλυμα. Ἐδῶ οἱ ἀντιθέσεις εἶναι ἀκόμα πιό
προκλητικές καί ἐντυπωσιακές. Ὁ Ἰησοῦς εἰσέρχεται θριαμβευτικά στήν Ἁγία Πόλη. Ὁ ὄχλος
στρώνει τούς δρόμους μέ τά ἐνδύματά του, λαμβάνει τά βαϊα τῶν φοινίκων καί
ζητωκραυγάζει τήν εἴσοδο τοῦ Βασιλιᾶ. Ὁ ὄχλος εἶναι ἐκστασιασμένος γιατί ἔχει ἤδη
πληροφορηθεῖ τήν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου. Ἐπιτέλους, ἔφθασε ὁ λυτρωτής του•
ἐμφανίστηκε ὁ σωτήρας του, ἡ δυναμική ἐκείνη προσωπικότητα πού θά τόν ἀπαλλάξει ἀπό
τήν Ρωμαϊκή τυραννία, πού θά ἐκδικηθεῖ γιά λογαριασμό του καί θά τοῦ ξαναδώσει τήν
κοσμική ἐλευθερία. Τά «ὡσαννά» διαλαλοῦν τήν ἔλευσή του, ἀλλά φαντάζουν τόσο
κούφια, τόσο κενά, γι’ αὐτό καί λίγο μετά θά μεταβληθοῦν σέ μίσος πού θά ἀπαιτεῖ
ἐπιτακτικά «ἄρον, ἄρον σταύρωσον Αὐτόν!» Καί ὅλα αὐτά ὑπό τήν καθοδήγηση ἐκείνων
πού ἔβλεπαν τόν Χριστό ὡς ἀπειλῆ γιά τήν ἐξουσία τους, ὡς κίνδυνο γιά τήν ἀποκάλυψη
τῆς ὑποκρισίας τους. Πόσο χαμηλά, τελικά, μπορεῖ νά πέσει ἕνας λαός, ὅταν ἐγκλωβίζεται
στήν διαστροφή καί τίς διαθέσεις τῶν ἐπιτηδείων καιροσκόπων καί κερδοσκόπων,
διαχρονικά…
Ὁ Ἰησοῦς φαίνεται νά μή συμμετέχει στό χαλασμό. Εἶναι μᾶλλον θλιμμένος καί
προβληματισμένος. Τά προηγούμενα χρόνια τούς δίδαξε ἕνα ἄλλο ἦθος• τούς προσέφερε μίαν ἄλλη ἀλήθεια• τούς μίλησε γιά τήν ἐκπλήρωση μίας ἄλλης, ποιοτικότερης
προσδοκίας. Ὁ Χριστός δέν ἦρθε στή γῆ γιά νά ἐγκαθιδρύσει ἐπίγεια βασιλεία. Δέν ἦρθε γιά
νά ἐξουσιάσει τούς ἀνθρώπους μέ τή βία, οὔτε γιά νά ἐκβιάσει τήν πίστη ὡς θαυματοποιός.
Δέν ἦρθε γιά νά καθίσει σέ χρυσοστόλιστους θρόνους, ἀλλά γιά νά θρονιαστεῖ στίς καρδιές
τῶν ἀνθρώπων. Ἦλθε γιά νά ἀποκαλύψει τήν ἄμετρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί νά ἀπευθύνει τό
προσκλητήριο μίας καινούργιας ζωῆς, ὅπου θά θριαμβεύσει ἡ ταπείνωση, ἡ ἀγάπη, ἡ
ἐλευθερία ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας, ἡ συγχωρητικότητα. Γι’ αὐτό εἰσέρχεται στήν Ἁγία
Πόλη καθήμενος «ἐπί πῶλον ὄνου», ἀποκαλύπτοντας ἐμπράκτως τό διαφορετικό πνεῦμα
πού φέρνει στή γῆ.
Αὐτό τό διαφορετικό πνεῦμα χαρακτηρίζει καί διαπερνᾶ, ἔκτοτε, τό ἦθος τῆς
Ἐκκλησίας μας, τῆς θυσιαστικῆς διακονίας τῆς ἀγαπητικῆς κενώσεως καί τῆς ὀψοποιοῦ
ταπείνωσης, ἔστω κι ἄν ἀνθρώπινες συμπεριφορές, συχνά, τό ἀμαυρώνουν καί τό
συσκοτίζουν, γιατί οὐδέποτε τό κατάλαβαν. Αὐτό τό πνεῦμα θά ἀρχίσει νά ξετυλίγεται καί
πάλι ἐνώπιόν μας ἀπό ἀπόψε τό βράδυ καί νά ἀποκαλύπτεται μέσα στόν λειτουργικό καί
ὑμνολογικό πλοῦτο τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, δίδοντας σέ ὅλους μας τήν εὐκαιρία νά
ἐπαναπροσδιορίσουμε τή θέση μας μέσα στήν Ἐκκλησία καί τή σχέση μας μέ τόν Ἰησοῦ.
Σ’ αὐτήν τήν πορεία τοῦ Πάθους ὁ Ἰησοῦς ἀπευθύνει σέ ὅλους μας προσκλητήριο
προσωπικῆς συμμετοχῆς. Μᾶς θέλει κοντά Του, συνοδοιπόρους στό Θεῖο Πάθος, ὄχι γιατί
ἔχει ἀνάγκη τῆς παρουσίας μας, ἀλλά γιά νά μᾶς δώσει καί πάλι τήν εὐκαιρία νά Τόν
γνωρίσουμε μέσα ἀπό τήν ἀγωνία τῆς Σταυρώσεως• ἐκεῖ ὅπου ἀποκαλύπτεται τό μέγεθος
τῆς ἀγάπης Του. Αὐτή ἡ γνώση ἐπιτυγχάνεται μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία, ὅπου μποροῦμε νά
φθάσουμε στήν κορυφή τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί στή δόξα τῆς Ἀναστάσεως, ἀνεβαίνοντας
τόν δύσβατο δρόμο τοῦ Γολγοθά. Ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία ἡ ἐμπειρία τῆς Μεγάλης
Ἑβδομάδος γίνεται λογοτεχνία, θέατρο καί κινηματογράφος, φιλοσοφικός στοχασμός,
δημοσιογραφική ἐνασχόληση, ἐθιμική ἐπανάληψη. Εἶναι μόνο λίγες στιγμές πού χάνονται
στό χρόνο καί ὄχι ἡ πορεία μίας ὁλόκληρης ζωῆς.
Ἐλᾶτε, λοιπόν, νά Τόν ἀκολουθήσουμε σ’ αὐτό τό δρόμο, πού βρίσκεται πάντα κάτω
ἀπό τή σκιά τοῦ Σταυροῦ καί ἀντικρίζει στό βάθος τό λαμπροφόρο φῶς τῆς Ἀναστάσεως.
