Ὁ ἀποψινός σταθμός τοῦ Ὁδοιπορικοῦ μας στήν Μεγάλη Ἑβδομάδα
εἶναι ἀπό τούς σημαντικότερους ὄχι μόνο τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος,
ἀλλά καί ὁλόκληρης τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας.
Μᾶς φέρνει πλέον σέ ἀπόσταση ἀναπνοῆς ἀπό τά Σεπτά Πάθη τοῦ
Κυρίου, καθώς οἱ Ἰουδαῖοι συνωμοτοῦν καί ὁ Ἰούδας ζεῖ τό δράμα τῆς
αἰχμαλωσίας του στό πάθος τῆς φιλαργυρίας, πάθος πού θά τόν
ὁδηγήσει στήν προδοσία τοῦ Διδασκάλου. Ὡστόσο, οἱ στιγμές στό
ὑπερῷο ἀποπνέουν τή γαλήνη ἑνός μοναδικοῦ στήν ἱστορία Δείπνου,
πού θά μείνει γνωστό στούς αἰῶνες ὡς «Μυστικός Δεῖπνος».
Τρία χρόνια ὁ Κύριος συμπορεύεται μέ τούς μαθητές καί τούς διδάσκει.
Τώρα πού ἑτοιμάζεται νά ἀναχωρήσει σωματικά ἀπό κοντά τους, δέν
τούς ἀφήνει ὀρφανούς. Τούς παραδίδει τήν παρουσία Του, γιά νά εἶναι
πάντα ἀνάμεσά τους.
Γι᾿ αὐτό τόν σκοπό ἑτοιμάζει ὁ Ἴδιος τήν «ψυχοτρόφο τράπεζα», πού θά
τρέφει πνευματικά τούς μαθητές καί ὅλους τούς πιστούς μέχρι τή
συντέλεια τοῦ αἰῶνος τούτου. Παραδίδοντας τά Φρικτά Μυστήρια, τήν
βρώση καί τήν πόση τοῦ Τιμίου Σώματος καί Αἵματός Του, τούς
μυσταγωγεῖ, δηλαδή τούς εἰσάγει στή θεία Ζωή Του. Τό Σῶμα καί τό
Αἷμα Του εἶναι τροφή καί πόση Ἀθανασίας, πού τούς δίνει νά γευθοῦν,
προετοιμάζοντάς τους γιά τήν ἡμέρα τή λαμπρή τῆς Ἀναστάσεώς Του,
πρίν ἀκόμη αὐτή συμβεῖ.
Ἔκφραση τῆς ἄπειρης καί ὑπέρλογης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρός ἐμᾶς εἶναι
τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ὁ Κύριος μᾶς ἀγάπησε μέχρι
θανάτου, καί πρίν ἀπό τόν σωματικό Του θάνατο προσέφερε σέ μᾶς τό
Σῶμα καί τό Αἷμα Του, ὥστε τρώγοντας καί πίνοντας καί παίρνοντας
μέσα μας Ἐκεῖνον, πού εἶναι ἡ Πηγή τῆς Ζωῆς, νά ἔχουμε «ζωήν καί
περισσόν ζωῆς» καί νά στερεωθοῦμε στήν πίστη μας σέ Κεῖνον:
«φάγετε τό Σῶμα μου καί πίστει στερεωθήσεσθε» (Εἱρμός τῆς γ’ ᾠδῆς).
Τό μυστήριο τῆς πίστεως βιώνεται ἀκριβῶς στό μυστήριο τῆς Κοινωνίας
τοῦ Θεοῦ. Στή Μετάληψη τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ Τόν
ζοῦμε καί Τόν δεχόμαστε ὡς Θεό καί γινόμαστε μέτοχοι τῆς Θείας Ζωῆς Του. Αὐτή, ὅμως, ἡ σωτήρια θυσία πρέπει νά γίνεται δεκτή ἀπό καθαρές ψυχές γεμάτες φόβο καί ἔρωτα Θεοῦ. Τότε καθαρίζει καί λαμπρύνει, τότε γίνεται «λυτήριον τῆς ἁμαρτίας». Ἡ ἐμπειρία τῶν Ἁγίων
μᾶς διδάσκει ὅτι, γιά τόν χριστιανό πού ἀγωνίζεται, ἡ Θεία Κοινωνία
γίνεται εἰρήνη στόν πόλεμο, χαρά στόν πόνο, φῶς στό σκοτάδι,
θεραπευτήριο τῶν ψυχικῶν τραυμάτων, δύναμη στήν ἀδυναμία,
βοήθεια στήν ἀγωνία, θάρρος στόν κίνδυνο, τροφή στήν πείνα,
ὁπλισμός στόν ἀγῶνα, καθάρσιο τῆς συνειδήσεως, νίκη στή μάχη, ζωή στόν θάνατο.
Ἡ παράδοση τῶν Φρικτῶν Μυστηρίων λίγο πρίν τά Σωτήρια Πάθη εἶναι
ἡ μυστική νότα τῆς χαρᾶς μέσα στήν πένθιμη ἀτμόσφαιρα καί τήν
ἀγωνία τῶν ἐπερχομένων. Εἶναι τό ξεγέλασμα τοῦ θανάτου ἀπό τήν
Ζωή. Ὁ διάβολος ἔρχεται δριμύς ἐναντίον τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώπου καί
δέν γνωρίζει ὅτι δέν ἔχει δικαιώματα σ᾿ Αὐτόν. Ὁ Κύριος θά εἶναι πάντα
Ζῶν, Παρών καί ἑνωμένος μέ τούς πιστούς, πρίν ἀπό τήν Θυσία καί τήν Ἔγερσή Του.
Ἄς πλησιάσουμε καί ἐμεῖς στήν ψυχοτρόφο τράπεζα, πού αἰῶνες τώρα
στρώνει γιά μᾶς ἡ Ἐκκλησία μέ Οἰκοδεσπότη τόν Κύριο. Ἄς πλησιάσουμε
ἕτοιμοι, μέ ἀρρύπωτα χείλη καί καρδιές, γιά νά γευθοῦμε ὅτι «χρηστός
ὁ Κύριος». Καί ὅταν γευθοῦμε, καί ἐμεῖς νά γίνουμε μέτοχοι Ζωῆς Αἰωνίου καί σέ ἄλλους νά φανερώσουμε τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ!
