Ἀπόψε ζοῦμε μιά βραδιά πού εὐωδιάζει ἀπό μύρο, τό μύρο τῶν
δακρύων μιᾶς μετανιωμένης ψυχῆς. Μέσα στό ἀλάβαστρο τοῦ μύρου
τῆς ἁμαρτωλῆς γυναίκας, ἀναμιγνύονται σήμερα τά δάκρυα τῆς
ἀνθρώπινης μετάνοιας καί ἡ συγχώρηση τῆς Θείας ἀγάπης.
Τούτη τή βραδιά τῆς Μεγάλης Τρίτης ἡ Ἐκκλησία μᾶς προβάλλει ὡς
πρότυπο μετάνοιας τήν ἁμαρτωλή γυναίκα, πού ἄλειψε μέ μύρο τά
πόδια τοῦ Κυρίου. Αὐτήν τήν γυναῖκα, τήν ἀσήμαντη, τήν ἀπόκληρη τῆς
κοινωνίας, τό δακτυλοδεικτούμενο καί περιφρονητέο ἀπό τούς
καθωσπρέπει ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς κατακάθι, μιά γυναῖκα χωρίς
πρόσωπο καί μέλλον, τόσο τήν ἐκτίμησε ἡ Ἐκκλησία μας, ὥστε τήν
κατέταξε μέ τίς Ἁγίες Μυροφόρους τοῦ Χριστοῦ, τόν Ἰωσήφ καί τόν
Νικόδημο. Κι αὐτό, γιατί «ἀγάπησε πολύ».
Ὁ Κύριος τῆς ἀγάπης καί τῆς εὐσπλαγχνίας δέχεται τά μύρα καί τά
δάκρυα τῆς ἁμαρτωλῆς γυναίκας, ἀλλά καί κάθε ταλαιπωρημένης ἀπό
τήν ἁμαρτία ψυχῆς, γιατί τό βλέμμα Του βλέπει εἰς βάθος. Οἱ ἄνθρωποι
τά ἐξωτερικά βλέπουμε, ἐπιπόλαια κρίνουμε καί συχνά κατακρίνουμε.
Ὁ Θεός γνωρίζει τούς βαθύτερους διαλογισμούς τῶν καρδιῶν, γι᾿ αὐτό
καί οἱ κρίσεις Του δέν μοιάζουν μέ αὐτούς τῶν ἀνθρώπων, πού μέ
ἠθικιστική κάποτε καί κρυφή φαρισαϊκή ζηλοφθονία ἀποδοκιμάζουν
τήν συγχώρηση καί τήν ἁποκατάσταση τῶν ἀμαρτωλῶν.
Ὁ Χριστός βλέπει αὐτά πού οἱ ἄλλοι δέν βλέπουν. Σάν τόν καλό
συλλέκτη μαργαριταριῶν, ἀνασύρει μέσα ἀπό τή λάσπη τοῦ πυθμένα
τῆς ἁμαρτίας, τήν μετάνοια, τήν ἀγάπη, τίς ἀγαθές διαθέσεις, τίς
καταπλακωμένες ἀπό τόν βόρβορο καλές κρυφές προθέσεις, τά ἔστω
καί λίγα χυμένα δάκρυα. Αὐτά εἶναι τά μαργαριτάρια πού ἐνώπιον τῶν
θείων ὀφθαλμῶν Του δέν κοστολογοῦνται καί δέν ἀποτιμῶνται, γιατί
εἶναι ἀτίμητα καί ἀνεκτίμητα. Τά δέχεται μέ ἀγάπη καί ἀντιχαρίζει στή
μετανοοῦσα ψυχή ὄχι μόνο τήν ἐλευθερία ἀπό τή σκλαβιά τῶν παθῶν,
ἀλλά ἀκόμη καί τή θεογνωσία, ὅπως φαίνεται σέ ἕνα ὡραιότατο καί
θεολογικώτατο τροπάριο τῆς ἡμέρας: «Αὕτη ἠλευθεροῦτο…τόν
Δεσπότην ἐπεγίνωσκε…», δηλαδή ἐλευθερώθηκε ἀπό τήν ἁμαρτία καί
γνώρισε τήν ἀλήθεια γιά τό πρόσωπο τοῦ Κυρίου.
Ἀδελφοί μου, ὅλα αὐτά ἰσχύουν γιά ὅλους μας. Λίγο ὡς πολύ, κρυφά ἤ
φανερά, μπαίνουμε συχνά στή θέση καί στήν κατάσταση τῆς
ἁμαρτωλῆς γυναίκας, διαπράττοντας ἁμαρτίες ὄχι μόνο μέ τό ἔργο,
ἀλλά καί μέ τή σκέψη καί μέ τόν λογισμό. Ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη
μετανοίας. Ἄς μή βολευόμαστε μέσα στή σκλαβιά τῆς ἁμαρτίας μας. Ἡ
πόρνη ζήτησε τόν Ἐλευθερωτή καί Τόν βρῆκε. Δέν ἔχασε καιρό, ἀλλά μέ
ταχύτητα πραγματοποίησε ἔμπρακτα τήν καλή της μετάνοια. Ἄς Τόν
ζητήσουμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς, ὅσο τό δυνατόν γρηγορότερα.
Ἡ ἀφιέρωση αὐτῆς τῆς ἡμέρας στή μακάρια πρώην πόρνη γυναῖκα ἔγινε
σκόπιμα ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες. Ἡ μορφή της σάν φωτεινό ὁρόσημο
προβάλλει καταμεσῆς στήν ὁδοιπορία πρός τό Θεῖο Πάθος, γιά νά δείξει
καί σέ μᾶς πώς ὁ Λυτρωτής μας Χριστός ἦλθε «ζητῆσαι καί σῶσαι τό
ἀπολωλός» (Λουκ. ιθ’, 10) καί «δοῦναι τήν ψυχήν αὐτοῦ λύτρον ἀντί
πολλῶν» (Μάρκ. ι’, 45) · πώς Αὐτός εἶναι πού συγχωρεῖ ἁμαρτίες καί
ἀναγεννᾶ τόν ἄνθρωπο σέ ὅποια κατάσταση κι ἄν βρίσκεται αὐτός. Καί
ζητεῖ νά Τοῦ προσφέρουμε «τάς πηγάς τῶν δακρύων» μας, ἤ, ἄν δέν
ἔχουμε, τή συντριβή τῆς καρδιᾶς μας. Κι Ἐκεῖνος θά συγχωρήσει «τόν
ζοφώδη καί ἀσέληνο ἔρωτα τῆς ἁμαρτίας» πού εἶναι φωλιασμένος
μέσα μας καί θά μᾶς ἀξιώσει νά ἀκούσουμε τῆς εὐκταίας καί μακαρίας
Του φωνῆς: «Ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι ὅτι ἠγάπησας πολύ»…
